زینب محمودیان 12 مطلب 0 دیدگاه

گاهی تضاد خوب است. جان دارد و به صاحبش جان می‌دهد. تضاد کالبد و روح من هم شاید همینطور باشد. جانی دارم که در عشق به سفر و تجربه احساسات جدید، روی جناب سعدی و مارکوپولو را سفید می‌کند. ولی جسمی هم دارم که در شوق یکجانشینی و عزلت‌گزینی جلوی حافظ کم نمی‌آورد.
همانقدر که عاشق فیزیک و نسبیت و کوانتوم هستم، قلبم برای نوشتن و ماجراجویی و تماشای مردم تماشایی پر می‌زند. خلاصه که اینجا کمی این کشمکش و تضاد را با نوشتن هرچه دیده‌ام و هرچه دوست دارم ببینم، به تعادل می‌رسانم.