مسجد جامع یا «مسجد جمعه»، یکی از قدیمیترین بناهای شهر اصفهان است. این مسجد متعلق به عهد سلجوقی بوده که در سده دوم هجری قمری بنا شده است و تا امروز همچنان صلابت و زیبایی خود را حفظ کرده است. مسجد جامع اصفهان دارای چهار ایوان بوده که در دورههای مختلفی بازسازی و تزیینات گوناگونی به آنها افزوده شده است. «ایوان صاحب» معروفترین محرابهای مسجد را در خود جایداده که یکی از اساسیترین دلایل شهرت آن به یمن وجود گچبریها و تزیینات آجرین بینظیر آن است. «ایوان استاد» در دوره شاه سلطان حسین صفوی مرمت و تزیینات کاشیکاری به آن اضافه شد. «ایوان شاگرد» در قسمت روبهرویی ایوان استاد و در ارتفاعی پایینتر از آن قرارگرفته که افزودن تزییناتی از جنس مقرنسکاری عهد صفوی، زیبایی آن را دو چندان کرده است. «ایوان درویش» دیگر ایوان مسجد جامع است که در سال ۱۳۳۶ توسط اداره باستانشناسی مرمت و کاشیکاری شد. کتیبه گچی داخل این ایوان متعلق به دوره سلطان سلیمان صفوی است. شبستانهای اصلی و شبستان شتا یا زمستانی از دیگر بخشهای مسجد هستند. «شبستان شتا» با ستونهای پهن و کوتاه با طاقهای گنبدی، همچنین گچبریهای آن متعلق به قرن ششم هجری قمری و مربوط به دوران سلجوقی است. همینطور، وجود کتابخانههای خواجه نظامالملک و ابوالقاسم تاجالملک غنای بیشتری به این مسجد بخشیده است.