در قرن ششم هجری قمری، که در آن زمان تحت حکومت اتابکان قرار داشت، شهر تبریز به مکانی امن، آرام و به دور از جنگ برای زندگی شاعران و عارفان و هنرمندان تبدیل شد. به این بهانه، شاعران بزرگی چون: خاقانی شروانی و ظهیر فاریابی، سال‌ها در این شهر پناه جستند و پس از مرگ، در مکان فعلی مقبره الشعرای تبریز به خاک سپرده شدند. این گوستان تاریخی بارها و بارها در طی قرون گذشته به دلایل متعدد از جمله وقوع زلزله‌های مهیب آسیب دیده است و یافتن قبر برخی از شعرا دشوار شود. مقبره الشعرای تبریز آرامگاه ۴۰۰ تن از شاعران و رجال مهم ایرانی است که شاید شناخته‌شده‌ترین آن‌ها محمد حسین بهجت تبریزی معروف به «شهریار» باشد. استاد شهریار به وصیت خود در این مکان دفن شد و آخرین شاعری است که در این گورستان آرام گرفت. در سال ۱۳۵۰ برای ادای احترام به عارفان و حکیمان دفن شده در این مکان، بنای یادبود زیبایی ساخته شد. در حال حاضر، مقبره الشعرای تبریز، به موزه شعر و ادب آذربایجان و فضایی برای گردهمایی‌های مختلف اهالی شعر و ادب فارسی تبدیل شده است.